(Trochę dni minęło i konieczna powtórka; choć i tak pierwszego wrażenia nie zmieni - to świetna płyta!)
Wszystko tutaj jest pierwsze - pierwszy kontakt z solistą, pierwszy raz słyszę obydwa koncerty.
Co mnie samego dziwi - bo twórczość obydwu na fortepian solo znam naprawdę nieźle.
Koncert Albeniza jest przepiękny - nie tak całkiem "fantastyczny" - ot, choćby jak symfonia Berlioza - bo muzycznie w sumie całkiem tradycyjny. Co nieco zaskakuje, zważywszy, że pochodzi z roku 1887, kiedy w muzyce działo się coś niecoś więcej, gdy już cała ta schumannowsko-chopinowska spuścizna zaczynała trącić myszką. Dodatkowo zaskakuje niemal całkowity brak w tym koncercie jakichkolwiek treści hiszpańskich (u Albeniza!!!). Rekompensuje to - z nawiązką - 'Rapsodia hiszpańska" :) Wdzięczna, dostojnie roztańczona ... noga fruwa! :)
Koncert Granadosa ... no powiedzmy, że Granadosa i Mestre ... to opowieść sama w sobie. Warto zerknąć do książeczki (http://www.hyperion-records.co.uk/dc.asp?dc=D_CDA67918). Bardzo ciekawe, co i jak MM zrobił. Przepięknie wyszła mu bajecznie liryczna druga część, w którą wplótł fragmenty Oriental z "Danzas espanolas" i wątki z "Capricho espanol". Zakończenie - MM buduje w całkiem innym klimacie - wykorzystując "Allegro di concierto". Wyszło pięknie - nawet jeśli te trzy części związane są ze sobą raczej luźno.
Oj ... może być z tego najlepsza płyta z siódmej '10' całej serii,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz