Pavans and Dantasies from the Age of Dowland - John Holloway, Monika Baer, Renate Steinmann, Susanna Hefti, Martin Zeller [29-30 sierpnia 2014]

Ależ ja lubię Hollowaya ... Ledwie kilku jest skrzypków, którzy tak czują Barok od samego jego początku aż po S&P Bacha, i za co się nie wezmą - sypią perłami....
Uwielbiam brytyjską muzykę z czasów Dowlanda... w każdym w zasadzie gatunku, większości nagrywanych kompozytorów...
Ale ta płyta mi się nie podoba.
Niestety. Wydaje mi się najzwyczajniej ... nudna.

"...pour passer la melancolie" - Andreas Staier [29 sierpnia 2014]

Magia. (tyle po pierwszym przesłuchaniu...)
Od razu przypomina mi się płyta Władysław Kłosiewicza .... którą nieoceniony merlin.pl klasyfikuje jako "Pop > zagraniczny pop" .... (śmiać się czy wyć...?)
Wklejam na wypadek gdyby HM miała jakiekolwiek "ąsy" co do pierwszeństwa:

lub prawników niczym Akademia od pożal-się-Boże-Oskarów ....
I siurpryz jaki - płyta WK jest na Spotify! To będzie zabawa... Ale nieco później....
Jest magia - naprawdę ... Ale to płyta, do słuchania której konieczny jest spokój i wręcz idealna cisza. Taka w sam raz noc z dobrą książką...
Jest tu i Froberger, i JCF Fischer (koniecznie muszę posłuchać nagrań Luca Beausejour'a!!!) - w porządnej dawce na Spotify, Louis Couperin, D'Anglebert i wreszcie - Clerambault i Muffat! Wielkie brawa już za sam wybór poszczególnych utworów!



Tak - nad wyraz precyzyjnie - pisze o płycie w 'Guardianie' Tim Ashley (wklejam w całości - bo warto):
"
Andreas Staier's extraordinary new album examines cults of melancholy in 17th-century keyboard music. It's not primarily a study in pathology. Baroque concepts of melancholy embraced not only what we would classify as depression, but also a series of emotional responses to ideas of mortality, mutability and transience. The influence of such imagery on composers like Clérambault and D'Anglebert in France, and Froberger and Fischer in Germany, resulted in a style rooted in melodic fragmentation, extreme harmonic suspension and rhythmic dissolution. Much of this music sounds as if it were written centuries after its time, though it inhabits very different territory from late Romantic self-indulgence or modernist bravado. Staier plays it all with wonderful commitment on a newly restored late 17th-century harpsichord.
"

http://www.theguardian.com/music/2013/mar/07/andreas-staier-passer-melancholie-review

I nieco dziwna recenzja z "G" na koniec...:
http://www.gramophone.co.uk/review/pour-passer-la-melancholie

Bach - The Orchestral Suites - La Petite Bande, Sigiswald Kuijken [29 sierpnia 2014]

 O! O! To jest płyta! (Tylko dlaczego o niej wcześniej nie pisałem, skoro słuchałem już kilka razy!?)
Wybitna. Soczyście zagrana - znakomicie nagrana. Wyraźny i przejrzysty dźwięk, każdy instrument na swoim miejscu. I jaka roztańczona! Szlachetnie i dystyngowanie. Wielka przyjemność!
Kuijken drąży konsekwentnie Bacha granego małym składem - ale 'małym' wcale nie znaczy, że 'wątłym'. I jeśli się nie mylę - nie korzysta tutaj z żadnych wiolonczel i kontrabasów! Ale jak to ciekawie brzmi!
Niezwykle przyjemne nagranie - jak nic podium w konkurencji Suit.

Bach - Concertos for Two Harpsichords - Masaaki & Masato Suzuki, Bach Collegium Japan [14 sierpnia 2014]

Ooooo!!! Ależ pięknie! Od samego początku, pierwszych taktów koncertu BWV 1062 słychać, że to będzie bardzo dobra płyta. Ciepłe, 'miękkie' granie, niezwykle intrygujące klawesyny i bardzo dyskretna - pewnie niewielka - orkiestra w tle. I jakaż w końcu interesująca wspólna praca Ojca i Syna. Muszę posłuchać nagrań spoza półki BIS młodego MS - nieco ich już ma. I koniecznie - pierwszych jego płyt solowych.
Koncerty BWV 1062 ,1061 i 1060 ... a te dwa ostatnie rozdzielone Suitą C-dur BWV 1066 w wersji na dwa klawesyny! (transkrypcja MS-seniora!)