Kolejna parodniowa przygoda. I kolejny raz - przymierzałem się do długo (i bardzo!) wyczekiwanej płyty niczym ten przysłowiowy pies do jeża.
Operę wystawiono (i nagrano) w nowej paryskiej Filharmonii - 10 grudnia 2015 roku. Płyta - świeżynka - wydana ledwo co. Wydana przepięknie. Kapitalnie, że przyjął się pomysł na wydawanie takich dzieł w postaci ... książeczek. Praktyczne i ekologiczne.
Ale co z muzyką?
Przesłuchałem całości - pierwszy raz uważnie - wczoraj wieczorem. Wcześniejsze 3-4 razy, jak tylko nagranie pojawiło się na Spotify, w zasadzie się nie liczą. Chyba najbardziej paraliżowała mnie obawa, jak wypadnie porównanie z tym historycznym nagraniem Herreweghe i La Chapelle Royale.
I te pierwsze słuchania jakby potwierdzały, że jest się czego bać ... A gdy jeszcze posłuchałem tych kilku fragmentów 'Armidy' jakie znalazły się na płycie z muzyką do "Le Roi danse" ...mina mi zrzedła. Pomogło powtarzanie, że TAK muzyki Lullyego do tej pory to chyba nikt nie zagrał, Oczywiście poza Roussetem!!! Poza jego 'Rolandem', 'Perseuszem', 'Phaetonem' i 'Bellerophonem'!!!
Ale przynajmniej do połowy pierwszej płyty byłem w potwornej rozterce... Przez chwile przeszło mi przez myśl, że może jak tej 'Armidy' PhH wcale nie pamiętam, może ani to nagranie nie było takie znowu "ach i och!", ani muzyka .... Krótko to trwało - głupoty poszły precz.
Swego czasu 'Armida' - ostatnia wielka tragedia liryczna Lully'ego - uważana była za dzieło doskonałe, idealne. Na początku XVIII wieku, w Paryżu, słowo 'przesada' nie istniało w słowniku sfer dworskich i artystycznych.
Nie da się jednak ukryć, że do całkiem przyzwoitego i ciekawego (jak na standardy epoki!) libretta, Lully skomponował porywającą muzykę. Jeśli tylko odpowiedzialni za przygotowanie scenografii, machin i efektów, tancerzy - nie zawiedli - publika musiała być naprawdę pod wrażaniem. I sądząc z relacji - jak najbardziej była. To jest Wielka Opera....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz