"Co mnie podkusiło?" Cały czas się zastanawiam jak tylko wyciągnąłem tę płytę z koperty...
Dwa koncerty HAYDNA? Ja??
No, ale trudno, stało się.
Dobrze Hyperionowi robi nieobecność na Spotify, dzięki temu ma i takich klientów jak ja.
Świadomie, po odsłuchaniu na S., pewnie bym tej płyty nie kupił.
Nie lubię Haydna. I to mimo tego, że na symfoniach londyńskich (w przepięknej winylowej edycji Eterny!) wychowałem się muzycznie. Ale na tych kilkunastu symfoniach, Mszach ... w zasadzie moja chęć przyswajania jego muzyki się kończy. Ale to chyba nie całkiem JH wina - podobnie jest z Mozartem i im współczesnymi. Klasycyzm nie dla mnie i już.
Ciekawie, ciepło i dowcipnie pisze o tych dwóch koncertach sam Isserlis - świetny jest ten jego tekst w książeczce. Ma talent także do pisania, nic dziwnego że sporo pisze i wydaje. Jest znakomitym muzykiem - nie ma dwóch zdań. Ale ani jego słowa ani to wykonanie - nie przekonują do tezy, że to jedne z najlepszych koncertów na wiolonczelę. I gorzej - ten bajeczny koncert CPE słyszałem przynajmniej dwa razy w lepszej wersji ... Czegoś mi tu brakuje ... Czego - kto ciekaw niech posłucha jak to nagrał choćby Hidemi Suzuki. Za bliskie to wszystko sobie, zbyt podobne, zbyt ... haydnowskie. Może to 'zasługa' filharmoników z Bremy?
Ładna i przyjemna płyta ... ale kompletnie nic po niej w głowie nie zostaje. Szkoda.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz